নিশাটিয়ে কঢ়িয়াই আনে বহু স্মৃতি।
জোনাকী পৰুৱাৰে প্ৰথম চিনাকি,
পপীয়া তৰাৰ দৌৰ,
জিলিৰ অহৰহ চিঞৰ।
কোনোবাদিনা ফটফটিয়া শীতল আভা,
আনদিনাখন ঘিটমিটিয়া আন্ধাৰ।
নিশাটি যেন এখন দা ভিন্সিৰ মাষ্টাৰপিছ!
কেনভাছৰ প্ৰতি কোণত অনেক উপাদান,
প্ৰতিটোৰে অন্তৰ্নিহিত অৰ্থ।
.
যেন আৰ্য্যভট্তৰ শূন্য!
শূন্যতাৰ গৰ্ভতেই লুকাই থাকে পূৰ্ণতা,
যিদৰে নিশাটিয়ে লুকুৱাই ৰাখে দিনৰ পোহৰ।
No comments:
Post a Comment